امام محمد باقر(ع) فرمود:

آدم(ع) عرض کرد: پروردگارا! شیطان را بر من مسلّط کردی، و او را چون خون (که در بدنم جارى است) بر من چیرگى دادى؛ پس مرا نیز چیزى عنایت فرما!

خداوند فرمود: تو را چنین نعمتى بخشم که وقتی کسى از فرزندانت تصمیم بر انجام گناهى گیرد، فقط یک گناه بر او نوشته شود، و چون تصمیم بر انجام عملى نیک گیرد، چنان چه انجامش ندهد، ثوابش برایش نوشته شود، و چون انجامش دهد، ده ثواب برایش نوشته شود.

آدم(ع) عرض کرد: پروردگارا! مرا بیشتر ده!
خداوند فرمود: به تو این بخشم که چون کسى از فرزندانت گناهى کند و سپس از من بخشش خواهد، او را ببخشایم.

آدم(ع) عرض کرد: پروردگارا! باز هم مرا بیشتر عنایت فرما!
خداوند فرمود: سفرة توبه را تا هنگامى که نفَس به گلو برسد برایشان گستردم.

آدم(ع) عرض کرد: پروردگارا، مرا کافى است.